سد زیرزمینی قنات وزوان ارتفاعی در حدود 9 متر دارد و تمام آن از سنگ است. محل ذخیره آب شامل هفت متر ارتفاع و بیش از دو متر و چهل سانتی متر از دیواره سد در داخل سنگهای سخت استحکام بخشی شده است. سنگچین دیواره سد جدای از آن که با گذشت نزدیک به سه هزار سال همچنان استوار و پا بر جا است نمایشی از هوشمندی و خبرگی مقنیان باستان است. قطعات سنگ با دقت انتخاب شده و برای پیوستگی کل آن از گچ مخصوصی استفاده کرده اند که در اصطلاح محلی به آن گچ چارو می گویند و به احتمال زیاد همان ساروج است. بر روی دیواره سد هفت دریچه یا خروجی وجود دارد که پنج دریچه قابل مشاهده است. در اصطلاح محلی به دریچه ها هله (Hole   (می گویند. پایین ترین واولین دریچه که نزدیک به کف کوره قنات است را هله تخت یا دریچه تخت یا دریچه بند قنات می نامند و دریچه بالای آن دریچه روی تخت نام دارد. آخرین دریچه در بالای سد برای کنترل حجم آب پشت سد بوده و حکم سر ریز را دارد تا در صورت لزوم از فشار آب کاسته شود. در حقیقت می توان دریچه تخت یا هله تخت را مظهر زیر زمینی قنات وزوان هم به حساب آورد. پس می شود گفت قنات وزوان دارای دو مظهر یکی در زیر زمین و در پایین سد و یکی در سطح زمین و در جاییکه آب از قنات خارج می شود است. در اصطلاح مقنیان مظهر درون قنات را مظهر کور و مظهر واقع در سطح زمین و جایی که آب آفتابی می شود را مظهر روشن می گویند. آقای حسینعلی طاحونه دبیر بازنشسته فیزیک واز محلیان شهر وزوان است که اطلاعات جالبی درباره قنات وزوان دارد. او اشاره می کند که در سیصد متری بالای سد سه شکاف هرکدام به فاصله بیست متری وجود دارد که یکی از آنها دارای آب گرم، یکی دارای آب ولرم و دیگری دارای آب سرد بوده است. او در سال 1334 هنگامی که دوازده سال داشته است به واسطه کار در قنات مشاهده کرده است که آب از کف زمین مشابه چاه های آرتزین فوران می کند و گسلی باعث جدایی رشته آب سرد و گرم شده است. هنگامی که لازم است جریان آب به طور موقت مسدود شود به خصوص در فصل زمستان دریچه ها را پر می کنند و در نتیجه آب در پشت بند ذخیره و نگهداری می شود. دریچه ها از درون با چوب، پارچه و خاک رس بسته می شدند. در گذشته مسدود کننده اصلی کوزه ای سفالی بود که به دور آن پارچه می پیچیدند و به هنگام باز نمودن دریچه با ضربه زدن چوب دستی به درون کوزه آن را شکسته و آب از دریچه مورد نظر با فشار جاری می گردید. (صفی نژاد) از اوایل آذر ماه و با شروع روزهای سرد سال و نیاز کمتر به آب و برای جلوگیری از هدر رفت آن با بستن دریچه های سد اقدام به ذخیره سازی آب می کردند. دریچه ها تا بهار سال آینده بسته می ماندند و از نیمه فروردین ماه با انجام مراسم مخصوصی به مرور باز می شدند. البته اشاره به این موضوع ضرورت دارد که زمان باز کردن دریچه ها بستگی مستقیم به حجم آب ذخیره شده در پشت سد، میزان بارندگی سالیانه و همینطور نیاز به آب تغییر می کند. گاهی در بیست و پنجم اسفندماه، گاهی در اوایل فروردین ماه دریچه ها گشوده می شده است. در نهایت تخلیه آب پشت سد تا تیرماه ادامه داشته است.